امشب پاس دارم. ساعت 1:39 چه شب باشکوهى! چه شب با شکوهى است! من به یاد انس على ابن ابیطالب با تاریکى شب و تنهایى او مىافتم. او با این آسمان پرستاره سخن مىگفت. سر در چاه نخلستان مىکرد و مىگریست. در همین تاریکى شب على برمىخاست و به نخلستان مىرفت. فاطمه وضو مىگرفت، پیامبر به سجده مىرفت و حسن و حسین به عبادت مىپرداختند.
این خانه کوچک است،این سنگر، این گودى در دل زمین، این گونىهاى بر هم تکیه داده شده پر از حرف است، فریاد است، غوغاست ... صداى پر محبت اصغر و حرف زدن آرام رضا و خوش زبانى منصور؛ بغض گلویم را گرفته، قطرات اشکم هدیهتان باد. تنهایى عمیقترین لحظات زندگى یک انسان است.
خدایا این خانهکوچک را براى من مبارک گردان؛ در این چند روز با خاک انس گرفتهام، بوى خاک گرفتهام. حال مىفهمم که على ابن ابیطالب چگونه مىفرماید: سجدههاى نماز، حرکت اوّل خم شدن روى مهر، این معنا را مىدهد که خاک بودهایم، حرکت دوّم این معنا را دارد که از خاک برخاستهایم، متولّد شدیم. حرکت سوّم رفتن دوباره به خاک به این معناست که دوباره به خاک برمىگردیم مرگ. و حرکت چهارم به این معناست که دوباره زنده مىشویم. حیات قیامت
امّا در این سنگر همیشه در کنار این خاکیم و خاک پناهگاهمان است. درون سنگر با خود سخن مىگویم. راستى چه خوب است از این فرصت استفاده کنم و با قرآن آشنا شوم. آیات خدا را بخوانم و بعد حفظ کنم و سپس زمزمه کنم و بعد شعار زندگى کنم. باشد تا این دل پر هیجان و طپش را آرامش دهد. و بعد با این براى خود توشه سازم و توشه را راهى سفرم گردانم و در انتظار شهادت بمانم و بمانم.
آیات جهاد را، شهادت، تقوى، ایمان، ایثار، اخلاص، عمل صالح ...همه را پیدا کنم و سنگر کلاس درسم باشد و میعادگاه ملاقتم با خدا شود. سنگرم محرابم گردد. سنگرم خانه امیدم شود و قبله دوّمم گردد. از فردا حتما بیشتر قرآن خواهم خواند.
در این خانه کوچک که انتخاب کردم، روزها لحظات به گونهاى مىگذرد و شبها به گونهاى دیگر، روزها در تنهایى با خود سخن مىگویم و با دوستانم، در جمع در لحظاتى که اسلحه را بر دوش دارم به فکر ذوالفقار مىافتم؛ به فکر دست ابوذر مىافتم و دست پر توان او .... خدایا این اسلحه را در دست من به سرنوشت آن شمشیرها نزدیک بگردان. گاهى این تصوّر غلط به ذهنم مىآید که در یک تکرار به سر مىبرم. یکنواختى و عادت را احساس مىکنم.
امّا زندگى در این خانه کوچک که یک قلب پرتپش است؛ یک دل خاکى است در زمین خدا، در متن پاکى نمىتواند تکرار پذیر باشد؛ زیراکه لحظاتى با خدا سخن مىگویم و ساعاتى را با شهدا و زمانى به خود مىاندیشم و زمانى به خمینى روح خدا و به فضاى پر غوغاى راهپیمایىها و زمانى لحظهاى هم. .. آرى ... تنهایى موهبتى است الهى و در تنهایى مىتوان به خدا رسید.
روزها به فکر سربازان صدر اسلام و حماسههاى آنها مىافتم: جنگ بدر، غزوه احد، غزوه خندق، خیبر،تبوک و....آنها چگونه جهاد کردند و ما چگونه مىتوانیم به آنها نزدیک شویم. در این اندیشهام که قرآن درباره یاران پیامبر سخن مىگوید:
" مُحَمَّدٌ رَسولُ اللّهِ وَ الَّذینَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلىَ الْکُفّارِ ..."
شادی روح تمامی شهدا دانشجو بخصوص شهید علم الهدی صلوات